AŞK DAĞDAN İNMEZ (5)

Keltepe ve Sarıçiçek yangın bekçilerinin yaz boyu bekledikleri yangın gözetleme tepeleridir. Kenan ne zaman moralinin zayıfladığını hissetse soluğu bu tepelerin birinde alır. Aslına bakarsanız onu Kunduz’a yönelten en önemli nedendir bu tepeler. Yüksekleri düşündüğü anda yenilenmiş hisseder, coşku dolar. Genellikle çay, bazen de bir duble rakı, bir kadeh şarap içmeye gelir tepelere; tek başına olunca sanki daha yüksek dozla besleniyordur ağaçların yalnızlığından.  

Bu defa buraya geleceğini öğrenince İsmet de katılmak istemiştir. Yangın bekçisi Yahya’yla epey yarenlik ederler. Keltepe’de uzun süreli oturmanın nasıl bir şey olduğunu öğrenmek ister, bazen imrendiği olur ona. İsmet yüzündeki derin çizgileriyle hep güler, sorulmadan pek konuşmaz, insanda ‘acaba ben mi gücendirdim’ duygusu uyandırır. Kalkmak üzere toparlanırlarken, Leman Hanım’ın bu akşam yemeğe davet ettiğini söyler. Memnun olur Kenan, birlikte gitmeyi kararlaştırırlar.

Dönüşte Mars’ı alıp ayaklarını yıkamak için otelin girişindeki musluğa yaklaşır Kenan. Mars suyu sevmez, her defasında zorla pek istemeden razı olur suyla buluşmaya. Bu kez musluğu açmak için tasmayı yere koyduğu anda kurtulur, fırlar kaçar. Birkaç defa bağırır ardından ancak umursamaz.

“Abi sen yorulma, bana bırak.”

İri yarı, yapılı, geniş omuzlu, uzunca boylu biri koşar Mars’a. Uzaktan konuşur onunla, bir şeyler söyler, duyulmaz söyledikleri. Kısa bir tereddütten sonra Mars adama doğru yürümeye başlar. İkna etmiştir onu. Şaşırır Kenan alışık olmadığı birine böylesine sıcak davrandığını görmemiştir.

“Sağ ol, nasıl becerdin bunu?”

“Yok abi, ben her gün konuşuyorum onunla, buranın elemanıyım, adım Hamza, Semih abi işe aldı beni…” Hamza’nın kocaman ellerinde kaybolmuştur Mars.  “Benim de köpeğim var… Köpeklerle iyi anlaşırım; acaba dünyaya ilk gelişimde köpek miydim,  diye düşündüğüm olur bazen…”

Kenan sesindeki sıcak ve içten tondan etkilenmiştir Hamza’nın. Ağır, sakin davranışların bilgelikten çok gerektiğinden yavaş işleyen zekâya yorulduğu günümüzde işi kolay değildir. Gündelik yaşam –hatalı da olsa- hızlı düşünenlerin dışındakilere pek hak tanımaz.

İyi insan olabilmek için çok akıllı olmak gerekmiyordur, aldırmaz…

“Bana haber verin, ayaklarını ben yıkarım her zaman,” diyerek suyun yanına çeker ve ayaklarını temizler Mars’ın. Kenan bir türlü beceremediği bir şey görmüştür Hamza’da, kendi kendisiyle dost olabildiğinin ışığı sezilmektedir gözlerinde. İmrenir. Memnun olduğunu söyler onu tanıdığına.

-5-

Leman misafirlerini otelin lokantasının ormana bakan geniş kanapelerinin birinde sohbet ederken bulur. Kunduz Oteli yarım ay şeklinde dizilmiş otellerin batıya doğru en sonuncusudur. Ovacık deresi, otellerin dizildiği yayı karşılayıp daireye tamamlayan  bir çember parçası gibidir. Görenler binaların yerleştirilmesindeki bu alışılmadık inceliğe imrenir; ancak bu sonuç tümüyle rastlantısaldır. Derenin karşısında Kunduz Ormanı bir kartalın açılmış kanatlarının heybetiyle yükselir. Ormana en yakın otel olduğundan, insan ormanın içinde oturuyor izlenimi alır Kunduz Otel’de.

“Hoş geldiniz, daha önce istedim ama olmadı.” Leman beyaz tenli, uzun ince ve duru yüzlüdür. Kısa, keskin ve ritmik adımlarıyla tuhaf bir çekiciliği vardır. Yanında her şeyden kuşkulandığı izlenimi veren bir delikanlıyla gelmiştir.

“Çok naziksiniz, benim öncelikle masaya ve kitaplıklara teşekkür etmem gerekir…” diye karşılar Kenan, çekici biriyle karşılaşmanın şaşkınlığını gizlemeyen bir bakış yöneltir Leman’a.

Camın kenarındaki masaya yerleştiklerinde karanlık neredeyse çökmüştür. Çorba, salata, bölgeye özgü orman kebabı ve kırmızı şarap isterler.

 “İsmet Bey nasıl bu yıl işler?” diye sorar Leman.

“Fena görünmüyor.”

“Hep iyi diyoruz ama…” Yanındaki yeğenine döner Leman.

“Sezon iyi geçerse yurt dışına tatile gidiyoruz…” 

“Abla senden korkulur vallahi, bak hemen işi şarta bağlayıverdin!” Suratı asılır yeğenin. “Babam da senin gibi, bir öyle bir böyle…”

“Kızma canım Dolarsız bir şey oluyor mu ki? Her şey paraya bağlı, hoşuna gitmese de…” Leman bilge bir işkadını rolüne hızlı geçiş yapmıştır.

Yemeklerin lezzeti için ne söylense eksik kalır. Kimileri, insanlar dağda çok acıktığından her şeyi olduğundan lezzetli buluyor, der.

İsmet’le delikanlı karşılıklı oturur. Daha çorbalarını içerken hırçın bir futbol tartışmasının içindedirler. Kenan suskun kalmıştır, dinler. Bir ara bunaldığından yüz çizgilerinin derinleştiğini hisseder, gülümsemeye çalışır, ne kadar başardığından emin değildir.  Leman yeğenini dinlerken bir yandan da Kenan’ı süzüyordur. Meraklı bakışları öylesine belirgindir ki, kendini seyredebilse yüzü kızarırdı. Parmağında yüzük vardır, evli olmalıdır; ancak bu mevsimde, daha yaza girmeden uzunca bir süre burada ne işi olabilir? Otel odasının çalışma odasına dönüştürülmüş olmasından sürenin uzunluğunu çıkarıyordur. Kendi parmağında da yüzük vardır; görünüşe aldanmamalıdır! Kısa bir suskunluktan sonra başını aniden kaldırır.

“Semih ne alemde? Görünmüyor…”

Doğrudan gözlerine bakar misafirinin; aslında sorunun ‘buraya niçin geldin?’  olduğunu anlamıştır Kenan, yasak savma kabilinden geçiştirir.

“Benimki biraz zamansız oldu, öyle gerekti…”

Leman kendini anlatmaktan hoşnuttur. Şehir’de özel tasarım ev eşyası satıyordur. İç mimar bir arkadaşı ile birlikte evi, kaba inşaat sonunda alıp dayayıp döşeyip teslim ediyorlardır. Arkadaşıyla ortak kurdukları bir de mobilya şirketleri vardır, hepsinden duyduğu gurur gözlerinin parıltısından okunur. Keyfi yerinde, kendine güveni tamdır. Leman kaptırmış anlatırken İsmet’in telefonu çalar. Gitmesi gerekiyordur.

“İzninizle…” Giderken takılır delikanlıya. “Umarım hafta sonu çok üzülmezsin...”

Futbol muhabbeti bitince delikanlının masaya ilgisi sönmüştür. Televizyonda seyretmek istediği bir filmi bahane edip ayrılır.  Leman bir süre daha söz eder işinden, misafirinin sıkılmadığını gördüğünden anlattıkça anlatıyordur. Birden susar.

“Biraz da siz anlatın canım, hep beni konuşturmayın.”

Sınavda hiç beklemediği yerden soru çıkmış öğrenci gibi tedirgin olur Kenan.

“Ben mi? Biraz ara verdim…”

Bu arada garson zarifçe yaklaşıp başka bir isteklerinin olup olmadığını sorar.  Kahvelerini kanepede içmek istediklerini söylerler. Leman masadan kanepeye geçerken  “ara vermenin” ne anlama geldiğini düşünür.

“Anlaşılan, siz kazanacağınızı kazandınız…” 

Sessiz kalır bir süre Kenan, bakışlarını karşıdaki çamların kıpırdayan siluetlerine dikmiş görünerek zaman kazanmaya çalışıyordur. Kısa kesip konuyu kapatmak niyetindedir.

“Yanlış anladınız… işimi bıraktım, ama keyif çatacağım bir emeklilik peşinde sanmayın.”

Şaşırır, ama belli etmek istemez Leman. Hayat amatörü lise öğrencilerine yakışıyordur bu yanıt. Beni aptal bir satıcı gibi mi görüyor nedir? Merakla yürümek istediği yolda henüz adım atamamış olmak bunaltmıştır Leman’ı.

“Siz burada boş duracak birine pek benzemiyorsunuz.”

“Hayır, tabii ki…”

“Peki…”

“Ne yapmayı mı düşünüyorum?

Leman kabalık etmek zorunda kalmadığı için rahatlamıştır. Zeki biridir bu Kenan, ağzından almıştır soruyu.

“Komik bulacaksınız eminim… Ne yapmak istediğimi anlayabilmek için geldim…”

Asitli bir sessizlik… Biraz daha samimi olsalar, “saçmalama” derdi Leman, henüz erken bulur bu denli açık yürekliliği. Uygun bir şeyler düşünmek için vakit kazanmak ister. Bazı şeyler aydınlanıyordur... Anlayabildiği kadarıyla, bir nedenle başı beladadır… Sıkıntı için başkasına ihtiyacı yok bu adamın!

Kenan biraz ipucu vermek gereğini duyar.

“Ne yapmak istemediğimi biliyorum… O bile bir şey…”

Leman kafasında konuyu kapatmıştır. Bir gün kitaplarını görmek için onu ziyaret etmek istediğini söyler. Cep telefonlarını karşılıklı kaydederler.

(Devam edecek)

∘∘∘