Başın çok sıkıştı gerçekten zor
durundasın…
En iyi dostun aradı:
(Hayat, dedin içinden, ne
denli çekilmez olursa olsun yeter ki dostun olsun!)
“Hayrola, ne oldu?”
Anlattın…
Sordu:
“Şimdi ne yapacaksın?”
Donup kaldın! Aynı takımda
oynadığını sandığın dostun, seyirciymiş, yeni öğrendin.
(Not: Dostun, sana gönlünü alacak
biçimde zarafetle yaklaşmış olsaydı bile yalnızca seyirci olma özelliği
değişmezdi.)
İnsanda ortaktır bu: Senin
dışında herkes seyircidir.
Seveceksen böyle seveceksin-
hayatı.
∘∘∘
Epey deneyimlisin, orta yaşlarda…
Arkana bakıyorsun: bir seri
budalalık… Sen bu değilsin, başkası olmuşsun bugün…
Dünün şimdiden kopuk: köklerin
toprağa tutunmuyor… Sallanıyorsun, sallanmayı sürdüreceksin; geçmişini şimdiye
bağlamayı başaramazsan…
Yeniden yazacaksın geçmişi;
yapamazsan köksüz bir kopyasın…
∘∘∘
İnsanda ne ortak, niçin ortak? Nasıl
öğreneceksin?
Kitaplar yazmaz…Kendin bulacaksın!
Toplum ilgilenmez… Onun –toplumun-
derdi “güç”tür…
Halbuki sen yaşamın kendisisin…
Toplum sana boş verir…
Sana, sen boş vermeyeceksin;
kendini ciddiye alıyorsan…
∘∘∘
Hayatı şiirler, romanlar ciddiye
alır, beğendiğin dünyayı oralarda bulur gönlünce yaşarsın…
Çalıştığın yere, mahallene pek
benzemez romanlar… Benzeyenler, sıcak bir dost gibi teselli edenler, ucuz
romanlardır…
Hayal diye küçümser yazılanları “gündelik
hayat”… Ona sorsan gerçek –realite!- kendisidir…
∘∘∘
Bana sorsan, “gündelik hayat”,
gerçek hayatın zorunlu, lanet bir durağıdır… Şiirlerden duyduğun, romanlardan
okuduğun içinde rahatladığın dünyaya ulaşmak için mecburi bir uğrak…
∘∘∘
İnsanı şairler icat edermiş!
Harold Bloom’a[1] (d.1930) göre insanı
Shakespeasre (ö.1616) icat etmiş…
∘∘∘
Gelgelelim “Bütün kötü şiirler
samimidir.”[2]
İyi şiir yazmak için samimi
duygular yetmez; kendi orijinal kurgunu icat etmek zorundasın…
Hayatlar şiire benziyor; ancak senin özgün
kurgun olmalı, hayallerinle yüklenmeli… Sağduyunun kör bir kopyası olmak kötü
şiir yazmaktır…
Sevinç yüklemez, doyurmaz kötü
şiir, sofrasından hep aç kalkarsın…
Yazık edersin hayat denen bu “anlatılmaz
derecede tuhaf şahane saçmalığa”[3]…
∘∘∘
[1]
Amerikalı eleştirmen.
[2]
Oscar Wilde (ö.1900), İrlandalı yazar.
[3]
Nabokov (ö. 1977) Rus romancı, “Solgun
Ateş”.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder