_14_
Kapıyı vurup çıkma hakkımı kimse elimden alamaz.
Dücane CÜNDİOĞLU (d. 1962)
Kenan için Kunduz’da baharda Mars’la sabah yürüyüşüne
çıkmak, bilmem kaç milyar yıl geriye gidip okyanusların dibinde, canlı
hücrelerinin ilk oluşumu izlemek gibi büyülü bir gösteridir. Yeniden dirilen
canların taşıdığı narin ve nazenin potansiyel, bütün ihtişamıyla acılara
umursamadan, sevinçlerden etkilenmeden boy atıyordur.
Yaşam denilen kurgunun acımasızlığı
baharla birlikte su yüzüne çıkmış ve Kenan’ın içini burmuştur. Bunu apaçık
görmek biraz hüzün yüklemiş olsa bile, baharın getirdiklerinin görkemi öyle
büyüleyicidir ki en acılı ufuklar bile bu sihirde eriyip kayboluyordur.
Bahar güneşinde kozmik sarıya
bulanmış taze pembe-beyaz çiçekleriyle kocamış kayınlara kur yapar erik
ağacı. Islak çayırların arasında
akordeon körüğü gibi bir açılıp bir kapanan devinimlerle ilerleyen bebek bir
solucan… Kenan’ın tekdüzelikten pas tutmuş ruhu önceleri, baharın mucizelerini
görmezden gelmesini öğütlemiş ve duyacağı hayranlığın önünü kesmeye
çalışmıştır. Oysa o, günün birinde, boşuna yaşamışım şimdiye dek diye kâbustan
uyanır gibi kendine geldiğinde, duyacağı
pişmanlığı iyi bildiğinden tuzağa düşmez. Baharı doyasıya yaşıyor, duyduğu
hayranlığa teslim oluyordur.
Yaşamdan kabarmış böyle bir bahar
sabahı kapı çalınır; Mars kafesindeki aslanlar gibi turluyordur küçücük odayı,
yemeğini beklerken; gözünde hiçbir zaman sönmeyen, deminki solucanın körüğünü
çalıştıran gücün pırıltısı vardır.
“Kim
olabilir ki Mars?”
“Hav, hav…”
Yemeğini geciktiren şeyleri sevmez.
“Bakın kim
geldi!” Yeni kısa saçlarıyla Hacer kapıdadır.
“Ben gelip
söyleyeyim istedim, keyfini çıkarmak için… Anlatmak için duramadığım böyle bir
haberim olmadı hiç…” Yumuşak ve şefkatli
bakar gözleri. İçeri atar kendini sırtını dayar kapattığı kapıya. Birden atılır Kenan’ın boynuna, yüzünü,
gözlerini, kulaklarını, alnını rastgele öpmeye başlar. Kenan neye uğradığını
şaşırmış, kendini bırakmış teslim olmuştur.
“Hikâyelerimden
biri bu ay en gözde edebiyat dergilerinden birinde çıkıyor, inanamıyorum…”
Hâlâ yemek
saplantısı içinde dolaşan Mars’ı alır kucağına, ardından atar kendini sedir
görevi gören yatağa. Kenan Mars’ın yemeğini verip yanına oturur.
“Anlat
bakalım…”
“Bu kaçıncı
hikâye göndermem… sanırım artık bıktılar benden, lanet olsun, dediler basalım!”
“Gene
alçaktan uçma, iyi değilse basmazlar…” diyerek çay koymaya gider Kenan. “Gel
şimdi kahvaltı edelim.”
“Otele attım
bavulları, koşturdum buraya. Bazen kısa ışık çakmaları halinde bile olsa benim
de gözüme görünüyor yaşamın şiiri… Bu gerçekten bir mucize… Bir kerecik
işitebilmek için bu sesi neler vermez insan.”
Kalkar,
masanın hazırlanmasına yardım eder. Kahvaltıda hep edebiyat konuşurlar, aslında
yalnızca Hacer konuşur… Birden ani bir manevra ile başka konuya zıplar Hacer.
“Avukatıma bildirdim, kızımın bakımına uygun olmadığımı kabul ediyorum. Dava
düşecek… Düşündüm taşındım, görümcem haklı, şimdiye dek o baktı. Suna benden
fazla ona yakın. Baksana bana her gün bir renge giriyorum… Geriye kalıyor
İzzet’in ölümü… Ne olursa olur umurumda değil. Sana anlattım, suçlu muyum,
değil miyim? Bilmiyorum…”
Sessizlik olur.
Babalarına yakalanmış liseli aşıklar gibi neşeleri bir anda donar.
“Kızına
dayanabilecek misin?”
Omuz silker
Hacer.
“Görmeme izin veriyorlar; ayrıca şimdiye kadar
nasıl yaşadım ki? Ben her şeye alışıyorum…”
Kenan konuyu
değiştirir.
“Yolladığın
yazı, şu Hamza’nın sorusu var ya, çok şaşırdım doğrusu, aklıyla ve sezgileriyle
sırat köprüsünden geçmeyi göze alanlar varmış bizde de…”
“Bunu
Hamza’ya onun anlayacağı dilden…” sözünü
tamamlayamaz Hacer.
Kenan
sessizce başını eğer.
“Birlikte
gitmeliyiz yanına…”
Kasvet çöker
üstlerine. Ben şu masayı toplayayım diye kalkar Hacer. Kapı çalınır.
“Emine Hala
bunu yolladı.”
Beyaz yüzlü,
alnındaki yumuşak saçları yukarı kalkık bir çocuk çekingen gülücüğüyle bakar.
Emine Hanım haşhaşlı çöreklerden yollamıştır.
“Gel
delikanlı, sen neyisin Emine Hanım’ın?”
“Hamza benim dayım.”
“Yok canım?
Senin gibi yakışıklı yeğeni mi varmış?”
İçe işleyen
ela gözleri mahcuptur. Bir alev tarar içini Kenan’ın, oğlunu hatırlar. Değişir bunlar zamanla demişlerdi, göz
rengine hiç güvenmeyin… Ama deneyecek zamanı olmamıştı… Ela gözleriyle göçmüştü
bilinmez dünyalara; böyle yakışıklı olur muydu?
“Gel bakalım
sana çay vereyim.”
Girer oturur
sandalyelerden birine. Çörek yer çayla.
“Adın ne?”
“Osman.”
Kenan
Hamza’nın durumunu Osman’a nasıl anlatacaklarını düşünür. Kim anlatacak?
Çocuklar nasıl düşünür ölümü, anımsamaya çalışır o yaşlarda neler düşündüğünü.
Dedesinin öldüğü günü hatırlar. Para vermişlerdi, dondurma al diye, gitmişti
dondurma almaya. Böyle bir günde dondurma yenir mi dememişti. Yedi yaşındaydı.
“Dut nasıl
Osman, hastalığı?
“Ağrıları
biraz azaldı diyor Emine Hala.”
Çayını içip
kalkar Osman.
-2-
Bir hafta
sonra Hamza’ya giderler, ziyarete. Canlı bir güneşin yıkadığı durgun bir erken
yaz öğlesidir. Doktoru bulurlar. Gözlerini yere dikip başını sağa sola
gezdirerek kötüye gittiği işareti verir. İyi haber veremediği için üzüldüğünü
söyler. Hamza’yla konuşmak istediklerini söylerler. Durumu ona anlatabilmek
için tek kişilik bir odada görüşmelerinin mümkün olup olmadığını sorarlar.
Doktor başhemşireyi çağırır talimat verir. Teşekkür edip çıkarlar. Bir süre
koridorda oyalanır, sonra Hamza’nın yanına geçerler, yeni odasında. Koca
vücudun nasıl eridiğine inanamazlar, ancak hiçbiri söz etmez bundan. Çaresizlik
uyuşturucu olmuş beyinlerine ket vurmuştur. Sağlıklı olmaktan utandıkları tuhaf
anlardan geçiyorlardır. Nasıl başlayacaklarını bilemezler konuşmaya. Kenan en
sevdiğini düşündüğü şeyle başlamayı uygun bulur.
“Dut çok
iyi, ağrıları epey azalmış.”
İnanmaz ama
yine de gülümsemeye çalışır Hamza. “İyi… Osman da orda, dün bana geldi.”
Bir ara çok
iyi görür Hamza’yı Kenan. Acaba diye geçirir içinden… Hacer boş bakışlarına
olumlu anlam yüklemeye çalışır. Hamza kolaylaştırır işlerini, giderek küçülen
ve solgunlaşan hantal vücudunu biraz olsun yukarı çekmeye çalışır. “Kenan Bey,
sana dediklerime şey yapabildin mi?..”
Hacer önce
davranır. “Hamza ben bakıştırdım. Önceleri de epey soruşturmuştum. Neden
dersen, aynı şeyi yapmayı düşündüğüm zamanlar olmuştu… Çekip gitmek istediğim
anlar… Sözüne özüne inandığım biri var, dini bütün biri, yani ben öyle
düşünüyorum…”
Susar. Kenan
bir şeyler diyecek olur ama cayar; nemlenen gözlerinden midir bilemez. Hamza
ağzından zar zor yuvarladığı kelimelerle, Kenan’a bakar.
“Akıllı,
dürüst, dünya hesabına en az bulaşmış, senin de çok güveneceğin biri Hamza!”
Kenan kırılan sözcüklerinden kaçabilmek için işaret eder Hacer’e, biraz daha
anlat dercesine.
“Bazılarının
bu seçimi yapabilmesinin gerektiğine inanıyorum, diyor… Hem Allah istemezse bu
dünyada yaprak bile kımıldamaz…”
Hamza donuk
bakışlarını bir süre Hacer’in yüzünde tutar, pili bitti bitecek bir el feneri
gibi. Anladım galiba der gibi başını sallar, çok dikkatli birinin ancak
yakalayacağı ince hassas salınımlardır bunlar. Sonra ağır ağır çevirir başını
Kenan’a. Fersiz gözlerini güçlükle yukarı kaldırır soran bakışlarını Kenan
görsün diye.
“Ben de
aynen öyle düşünüyorum Hamza, Allah biliyor içimi, ben de; bilgimiz neyse…”
Kenan sözünü bağlayamadan keser.
Hamza’nın
gözleri tamamen kapanır. Yüz çizgilerinden konuşacak bir şeyinin kalmadığını
anlarlar. Sağ olun demek isteyen eli hafifçe havaya kalkar ve yorgana geri düşer; yaralı bir kuşun yere çakılmasını andırır.
Hamza yarı baygın kendinden geçmiştir. Etten kemikten sıyrılmış iki karanlık
ruh gibi odadan çıkarlar. Hacer hemşireye haber verir. Merdivenlerden inip
bahçeye geçer, hastanenin yanındaki akasyalı yola saparlar. Ayakları sanki
hastane dışına çıkmaya direnmiştir. Hareketleri bilinçleri dışında akıyordur.
Bir süre yürürler, akasyalardan kurtulabilen güneşin benek benek ışıltılı
lekeler bıraktığı taşlık yolda. Sessiz bir diyalog sürer aralarında. Zamanı
gelmiştir ancak bir türlü seslendiremez, hayatın trajik anlamıyla oynamaya
cesaret edemezler.
Hacer durur,
bakışları yerin parçalı taşlarına saplıdır. Ne yapacağını bilmeyen Kenan da
ardından yere çevirir gözlerini ve hareketsiz kalır. Taşlar arasındaki ince
yarıklardan sızarak fışkıran çimenler, taşı delip kendilerini dışarı atan
kutsal canlar gibidir… Karşılıklı dururlar. Hacer eğilir, beklenmeyen
misafirler gibi gözüken çayırları okşar, incitmemeye özen göstererek. Onları
hastanenin dışına neyin koyvermediğinin ayırdındadır. Yavaşça kalkar, Kenan’ın
elini tutar. Hafifçe sıkar. Kısa bir duraksamadan sonra yanıt gelir Kenan’dan.
Pekâlâ diyen eli Hacer’in eline bastırıyordur. Ağır adımlarla geri dönüp
hastaneye yönelirler. Ana kapıdan girip doktorun odasına dönerler. Kapıdadır,
hemşireyle konuşuyordur Doktor. Konuşmanın bitmesini beklerler. Onları
gördüğünden emindirler ama görmemiş gibi davranır Doktor. Hemşire uzaklaşırken
doktor isteksizce onlara yönelir. Kenan Hamza’yı bu hafta gelip bir günlüğüne
almalarının mümkün olup olmadığını sorar. Doktor kafasında başka bir şey
varmış, önce onu halletmesi gerekiyormuş gibi bir tereddüt geçirir.
“Olur.”
Gözlerini kaçırır. “Biz ağrı kesiciyi veririz, bir gün için yeterli olur,
götürebilirsiniz.”
Varoluşun
insanı bunca acıyla sınamasının neden gerektiğini tartışmanın tam zamanıdır,
ancak işe yaramayacağını bildiklerinden suskunluğun bilgeliğine
yaslanırlar...
-3-
Hamza’yı
ambulansla yollar Köy’e doktor. Önce ambulans ayarlamakta güçlük çekiyoruz diye
yan çizmek istemiş, ama sonunda hastanın durumunun ağırlığından olacak, siz hiç
gelmeyin demiştir; zaten çok hasta, bir
de dağ yollarında arka koltukta ine kalka yolculuk etmesin.
Tek odalı
evindeki yatağa yatırırlar onu, Emine Hanım hazırlamıştır odasını. Gündüzleri
divana dönüşen yatağın karşısında lavabo ile ocak var. Duvarda üzerlerine
muşamba kaplanmış üç raf, tabaklar için. Yerdeki kilimi kim bilir kaç yıl önce
güreşten kazanmış.
Ambulanstan
indirilirken kendinde olmayan Hamza odasına girince gözlerini açar. Donuk yüzü
ışımış, evinde hissetmenin büyüsü müdür bilinmez, yüzünün derin çizgileri,
susuzluktan kavrulup çatlamış çorak toprakların yağmurdan sonra yumuşayıp
canlanması gibi gevşemiş, yayılmıştır. Rehavet içinde yorgun ama dingin,
kendinden emin, şefkatle bakan bildik Hamza geri gelmiştir.
Emine Hanım
yorganı üstüne çeker, sürahi ve bardak taşıyan küçük sehpayı yatağının yanına
sürer. Evi temizlemiş, silmiş süpürmüş yaşanır hale getirmiştir. Bir ara
oturuşur, yatağın başındaki sandalyeye çöker.
“İyi gördüm seni, çok!”
Ses vermez,
güler geçer Hamza.
“Allah
senden razı olsun.”
“Senden de
razı olsun Hamza efendi!”
“Osman,
Dut…”
“Şimdi
yollarım, benim evdeler, bekle dedim Osman’a…” Sürahiden bir bardak su doldurup
içer Emine Hanım. “Hadi şimdi ben kalkayım…”
On yılı
aşkındır burada, bu tek odalı evde yaşıyordur Hamza. Hiç yakınmamıştır. Ne
insanlardan ne de hayattan. Herkese, her şeye gülmüştür. Hemen şurası,
başucundaki sürahinin üstünde durduğu
sehpanın yeri aslında Dut’un yeridir. Sol kolu aşağıya her sarkmasında eli onun
yumuşak tüylerine kavuşmazsa gözü odayı aranırdı, bir köşede buluncaya dek… Bu
ona yetmiş olacak ki evlenmek falan, çok demelerine ve çok kız göstermelerine
karşın hiç aklına yatmamıştı. Kahvede kim bilir kaç kez söylemişti. “Dut
olmasaydı, belki, o yetiyor bana, can yoldaşıysa can yoldaşı işte, daha ne
isterim…”
Kapıdan
tıkırtı gelir. Tahta kapının kilidinin dili kalkar ortası delik kara anahtarla,
Osman girer, arkasından Dut… Osman ayakkabılarını çıkarırken Dut ağır adımlarla
hasta vücudunu taşır Hamza’ya. Ön ayaklarını güçlükle dayar yatağa. Hamza okşar
başını. Sonra Dut’un alışık olmadığı bir şey yapar. Fersiz kocaman elini yatağa
vuruyordur. Anlar Dut ne demek istediğini. Yatağa çıkmasını istiyordur.
İnanamaz gözlerine çünkü yasaktır yatağa çıkması. Akıllı köpektir o, yapmaması
gereken şeyleri iyi biliyordur. Ama, hayır, bu kez bir şeyler farklıdır belli
ki. Çünkü Hamza hâlâ yatağa vurmayı sürdürüyordur. Sağa sola yavaşça döndürür
başını, doğru mu anladım diye bakar. Yatağa çıkmaya çalışır, beceremez.
Hamza’nın yardımıyla atlar yukarı. Beyazların hızla yayıldığı kızıl kahve
tüyleri okşar Hamza. Sarılır, kucaklar yorgun vücudunu. Dut bütün yüzünü
hastane günlerinin hasretini giderircesine yalıyordur. Hamza’nın boşalan
gözyaşları Dut’un tüylerini ıslatır.
Osman ayakta
olan biteni seyreder.
“Dayı
ağlıyor musun?”
Başını
kaldırır ıslak gözlerini elinin sırtıyla silmeye çalışır.
“Yok be
Osman, sevinçten, özledim biliyor musun Dut’u…” Susar. “Seni de özledim.
Nasılsın?”
Osman
sarılır dayısına, yine başlar ağlamaya Hamza. Aslında üzüntülü değildir. Mutsuz
değildir. Yaşamın bildik sıradan hüznü gözyaşı olmuş iradesi dışında
boşalıyordur.
“Annen
veriyor mu seni çıraklığa?”
“Okulu
bırakmam.”
“Sakın!”
“Gider
miyim?”
“Benim oğlum
olacakmışsın, yanlış olmuş; olsun, seni oğlum bilirim, neyim varsa sana kalsın
isterim.”
Osman gelir
sarılır dayısına. Yanaklarından öper Hamza defalarca.
“Hadi şimdi
al Dut’u götür Emine Hala’ya, hasta biliyorsun o da…”
Tarifsiz bir
boşluk içinde ilk kez hissettiği buruk bir huzur duyar Hamza. İnanamıyordur,
mutludur… Yakınmaz kendinden, barışıktır. Uykuya dalacak gibi olur, kapının
dili yine oynar. Kenan’la Hacer içeri süzülürler. Yatakta yükselmeye çalışır,
zorlanır Hamza. Başucuna iki sandalye çekip
otururlar. Nasılsın diye söze girmenin yakışık almadığı anlardan biridir.
Sessizce otururlar bir süre. Suskunluğun dili tüm sözlerden daha etkindir.
Hamza’nın sesi derinden, boğuk gelir.
“Allah
sizden razı olsun…”
Başlarıyla verdikleri karşılığa acılı gülücükleri eşlik etmiştir. Bir süre
daha sessiz otururlar. Kenan küçülmüş koca adamın yataktan sarkan kemikli elini
şefkatle sıvazlar, hafifçe doğrulur kalkar. Hoşça kal bile diyemez. Ne
denecekse gözleri söylesin istemiştir. Sessizliğin önüne koyacak başka bir
şeyinin kalmadığını hisseder. Hacer izler onu, o da ağzını açamamıştır. Gözleri
ilişir Hamza’ya, şaşırır: Başı dik, kendinden emin, onurludur. İmrenir. Hayatı
biliyormuşuz gibi davrandığımız her vakte lanet okur içinden.
Kapıdan kayar gibi ağırlıklarını hissetmeden süzülürler. Var ve canlı
olduklarının utancı yüzlerine vurmuştur. Ayakları onları doğrudan Ovacık
Yaylası’na yönlendirir. Konuşmadıkları halde, doğruca Keltepe’ye
sapacaklarından emindirler. Böyle sefil bir ruh hali başka nerede durulur ki?
-4-
Tek başına kalınca bir süre yalnızlığı içine çeker. Yavaşça doğrulur,
tutunarak yataktan iner. Dizlerinin ve ellerinin üzerinde yürüyerek köşedeki
sandığa gidip içimden el yordamıyla bir çarşaf çıkarır. Emekleyerek geri döner,
becerebildiği kadar serer ortaya çarşafı. Bağdaş kurup oturur. Bildiği ve
hatırlayabildiği kadarıyla dua eder, aslında pek dua falan bildiği yoktur,
içinden gelenleri söylemekle yetinir. Sırtının kamburu düzelmiş, omuzları
dikleşmiştir.
“Allah’ım, geldim. Huzurundayım. Günahlarım, hatalarım çok... Elimden bu
kadar geldi… Nedense, insanların doğru dediklerine uymak pek nasip olmadı bana.
Güreşmek istedim, bırak bunları iş güç sahibi ol dediler. Ben kendi bildiğimi
yaptım, iyi bir güreşçi oldum. Sonra, ille evlenmek gerek dediler, benim aklım
yatmadı. Çıkmadı karşıma gerçekten isteyeceğim biri. Yine kendi yolumda gittim.
Herkes yanlış yaptığımı, ev ocak sahibi olmam gerektiğinde ısrarlı oldu. Sonra
karşıma Dut’u çıkardın, bakmak istedim ona, dost oldum. Kardeşimin evinde
kalıyordum, olmaz dedi, evime köpek sokmam. Ben de ne yapayım, peki o halde
deyip Dağ’a geldim çalışmaya. Çocuğum gibi sevdiğim Osman’ı bile yanıma
göndermediler.
“Şimdi de, çağırıyorsun ya, hem beni hem Dut’u yanına… Tamam dedim, erkence
uyalım güzel Rabbimin isteğine… Be kez de olmaz Allah verir, Allah, alır sana
söz düşmez dediler… Ben ise biliyorsun, aklıma yatanı yapmazsam günah işlemiş
gibi oluyorum. Güvendiğim bir abime sordum. Dedim böyle böyle… Allah’ın dinini
bize anlatanlar ne diyor. Onlar bakıştırdılar. Buldular bir işaret, onların
aklına uygun düşmüş olacak, bana dediler…
“Bana bildiklerimi yapma gücü verdin, sana binlerce şükürler olsun, yüce
Mevlam…”
İçi rahatlamıştır. Emekleyerek sandığa gider gene. Dizlerinin üstünden
kalkmadan sağ elini daldırır sandığa, hemen ön sol köşede duran tabancayı alır.
Kapar sandığı. Aynı şekilde, ama bu kez çok daha yavaş emekleme adımlarıyla
yerine döner.
Bağdaş kurup besmele çeker.
Dayar sağ şakağına babadan kalma tabancasını.
Ateşler…
∘∘∘
_15_
Modernitenin çifte cezası, bizi erken ihtiyarlatmak ve uzun yaşatmaktır.
Nassim Nicholas TALEB (d. 1960)
Bütün bilimsel problemler cevaplansa bile hayatla ilgili problemler hiç temas edilmemiş olarak kalacaktır.
Ludwig WITTGENSTEIN (ö. 1951)
Hamza’yı iki gün sonra defnederler. Savcının, doktorun gelmesi, raporlar
ancak yetişmiştir. Cenazesine kız kardeşi ve eniştesi de gelir. Bankadaki küçük
hesabının Osman’a kalmasını istediğini söyler Kenan annesine, okuma masrafları
için.
Kenan iki gün sonra Dut’u Kasaba’ya veterinere götürür. Hacer katılmak
istemez, katlanacak gücü kalmamıştır. Yürüyüşler dışında başını dışarı
çıkarmıyordur. Veteriner güler yüzle karşılar Kenan’ı. Dut’u görür görmez
Hamza’yı ve Hacer Hanım’ı sorar. Anlatır Kenan, Hamza’nın istediklerini,
olanları… Tekrar muayene eder veteriner, kötü hastalığın daha da ilerlemiş
durumda olduğunu, acılarının giderek şiddetleneceğini kestirir. Kenan’ın
gözlerine bakar.
“Ne diyorsun?”
Kenan’ın içine kavurucu kararların
ateşi düşmüştür. Bir alev topu kasıklarından yukarı yükselmiş, karnından ve
göğsünden geçerek beynini sarmış, benzin döküp kendini yakan kişilere
dönmüştür. Bir anda her şeyini çıkarıp soğuk sulara dalmak ihtiyacı duyar. İzin
ister veterinerden, biraz çıkıp dolaşır. Tekrar geldiğinde veteriner her şeyi
hazırlamıştır. Kırçıl kızıl kahve tüyleriyle Dut hiç itiraz etmeden muayene
masasına yatar. Kenan yarı kapalı baygın gözlerinden kaçar, ama başaramaz… Olacaklardan tümüyle habersiz, kaderini
teslim etmiş bu ölgün bakışları her hatırlayışında yüreğine ateşler düşeceğini
bilir… Veterinerin ilk iğnesi kalleş bir yılan gibi soktuğunda, Kenan, yanaklarına süzülen damlalar salan gözlerini
kapamış Dut’un başını okşamaktadır. İlk iğnenin Dut’u derin bir uykuya
daldıracağını söylemiştir Veteriner. Evrenin en büyük mucizesi ‘can’ı Dut’tan
alıp kayıplara karıştıracak ikinci iğne o derin uykuda iken saplanmıştır. Böyle
bir şeyi bir daha asla bana gösterme Allah’ım diye geçirir içinden Kenan. Bir
süre başında beklerler. Ölümün, bir yandan rahatlatırken diğer yandan yaşamı
ağır ağır boğazlayan sinsi manevrasını ürpererek izlerler. Dut’un canı, bir
türlü gönlümüzce ağırlayamadığımız yakın bir dost gibi geçip gitmiştir.
Veteriner güzelce sarar Dut’un sessiz bedenini. Arabanın arkasına özenle
yerleştirir. Dönüş yolunda yavaş gider, acılarından kurtulmuş Dut’a
saygısından. İnsanın mantıksız olduğunu bile bile bazı şeylere inanabilmesinin
tuhaflığına gülümser. Köy mezarlığında
Hamza’nın mezarına oldukça yakın bir kayın ağacının altına gömer Dut’u.
İşini bitirip kayının dibine oturduğunda kendi bildiğince boşalan gözyaşlarını
kendi haline bırakır.
Hacer’i arar. Otururlar küçük mezarın başında konuşmadan. Sonra Hamza’nın
mezarına yönelirler…
-2-
Yazla birlikte Kenan için büyük değişiklik Keltepe yangın tepesinin canlanmasıdır. Mayıs ortası
dedi mi bekçi yerleşir. Artık ormana tepeden bakan tepede, her an indi inecek
diye beklediğin sise dokunarak çay içebileceğin sezon açılmış demektir.
Hamza’nın ölümü başlı başına bir “olay” olmuştur Kenan ve Hacer için. Dağ
otel çalışanları, Köy sakinleri şaşkına dönmüş, yakıştıramamıştır ona böyle bir
sonu.
“Nasıl olabilir, yaşama böylesine sevecen, candan, sıcak bakan, hep gülen
biri…”
Hepsinde, Hamza’nın intiharının fevri bir davranış olduğu ön kabulü vardır.
Oysa Hamza için bu mantığı tutarlı bir sonuçtur; istemiş ve yapmıştır…
Hamza’nın ölümünden bir hafta sonra Hacer Dağ’dan ayrıldı. Kunduz’un
kederli havasından uzaklaşmak istediğini düşünmüştü Kenan. İki aydır yalnızdır.
Eski formuna girmiş, yoğun çalışma temposunu yeniden yakalamıştır. Onu en fazla
mutlu eden yazmaya giderek ısındığını hissetmesidir. Kimileyin, bilgisayar
parmaklarının bir uzantısıymış gibi, yazı kendiliğinden akar. Böyle durumlarda
zaman algısı yok olur, bilgisayarı kapayıp kalkarken uykudan uyanmış
gibidir.
Ağustosun ilk haftasında eski Patron’u Şirket’ten arar. Heyecanlanır.
Birkaç günlüğüne Şirket’e çağırır. Mars’ı Emine Hanım’a bırakır gider.
Bildik bir iş toplantısının ortasındadır. Özlememiş olduğunu sevinçle
görür… “İş” denilen uğraş, aynı çekimsizliğine karşın insanları cezbedebilmeyi
sürdürmektedir. O sözü hatırlar: “…..çalışmanın laneti insanı bir yaban
domuzuna, aklını besin bulmakla bozmuş bir canavara dönüştürüyor.”
Toplantının ardından Şeyda’yı arar.
“Merhaba, arasın demişsin, avukata…”
“Tamam, birazdan ben arayayım, olur mu?”
Telefonu kapatınca tuhaf olur, ne konuşacak, çirkin bir vedanın üstünden
bir buçuk yıl geçmiş.
Boğazda sakin bir kafe seçerler. Kenan gittiğinde henüz gelmemiştir.
Ağustos sıcağının bezdiren yapışkanlığı yoktur boğazda. Şeyda geldiğinde ikinci
çayını yudumluyordur. Kapıda görününce kalkar, bir iki adım öne hamle yapar,
karşılamak için. Çağla yeşili bluzu ve güneşten yanmış yüzü ela gözleri ortaya
çıksın diye tasarlanmış bir fon gibidir. Elini sıkar Kenan’ın, savruk ve
özensizdir. Karşılıklı otururlar.
Şeyda yaklaşan garsona döner.
“Kahve lütfen.”
Bir süre sessizliği dinlerler. Kenan yumuşak perdeden açar.
“İyi görünüyorsun.”
“İyiyim…”
“Avukat…”
Şeyda atılır: “Evet, söyle ona dedim, duyması gerekenler var…” Öfkelidir.
“Beni aldatmışsın!” Sessizlik. “Şirketinden biriyle…”
Kenan için tam bir sürpriz. Artık bu konuları hayatından çıkarmış olduğunu
sanırken… Kadın erkek sürtüşmesi, yaşamı kemirip çöle çeviren büyük çekirge
salgını…
“Nereden çıktı şimdi bu?” Utanç mı öfke mi anlayamaz, kulaklarına kadar
kızarmıştır. “Yalnızca eski kocanım...”
“Aldattığında evliydik…” Öfkesi iyice kabarmıştır Şeyda’nın. “Dürüst
olmadın!”
“Doğru… Dürüst değildi yaptığım...”
“Kabul edince her şey kapanıyor mu? İçin rahatlıyor mu? Hırsızlık yaparsan,
parayı iade etsen bile hapse girersin.”
“Hırsızlık?”
“Sana güvenmiştim, çürük adamın biriymişsin, en azından bunu kabul
etmelisin…”
Ne tarafa yüzeceğini kestiremeyen denize düşmüş biri gibidir Kenan. Nasıl
davranması gerektiğini, ne karşılık vereceğini bilemez.
“Çürük, bozuk ve sahteyim; sağlam ve hakiki olsaydım hâlâ nerede duracağını
bilmeyen biri olmazdım, haklısın… Ama kurtuldun benden… ”
“Ben yapsam senin hoşuna gider miydi?”
“Gitmezdi tabii ki.”
Kahvesinden bir yudum alır Şeyda. “Yine de yaptın, çünkü sıradansın,
ucuzsun.” “Nereden öğrendiğimi bilmek ister misin?” Kenan böylesi ara sorulara
hazırlıklı değildir. Kavgada beklemediği yandan yumruk yemiş biri gibi
toparlanmak için zaman kazanmaya çalışır.
“Öğrenmek mi, niçin? Kimin neyine yarar?”
“İşine yaramaz; ancak üzülürsün,
seni üzen bir şey benim işime yarıyor demektir…”
Kenan yine ses çıkarmaz, saçmalamadan yanıt vermenin kolay olmadığı bir
anda olduğunu sezer. Küçüldüğünü, ezildiğini hissetmiş, ruhunun bu
sıkışıklığında düştüğü bataklıktan hemen yamaçta gözüne ilişen maçoluk dalına
tutunmadan kurtulamayacağını anlamıştır. Ne yapacağını bilmeyen herkesin
yaptığını yapar, susar… Şeyda garsondan maden suyu ister; Kenan’a işaret eder,
bir şey istiyor musun der gibi. Kenan başıyla hayır der.
“En yakın arkadaşın geldi müjdeledi. Tabii ki bunun için gelmemişti, asıl
amacı bana asılmaktı… Sen gittin ya, ganimete konmaktı derdi. Böyle
arkadaşların var senin…”
Semih’in aylardır neden aramadığını anlar. Şanslı günlerimden birinde
değilim diye geçirir içinden. Durumun vahametini ancak mizahla
hafifletebileceğinin ayırdındadır. Böyle düşünmeye başlayınca rahatlar.
Yüzündeki öfkeli hatlar kaybolmuş yerini acıyla kirlenmiş ekşi ve buruşuk bir
gülümseme almıştır. “Daha sürdürecek misin bu oyunu?” Yüzünü yıkıyormuş gibi
eliyle sıvazlar. “Sonu gelecek mi?”
“Daha asıl söyleyeceğimi söylemedim.” Arkasına yaslanır. Bir eli yanından
rahatça sarkmış, diğer elinin dört parmağını masanın kenarında sinirli sinirli
piyanonun tuşlarına basar gibi gezdiriyordur.
“Kıymetli arkadaşın var ya Semih…”
“Ne olmuş Semih’e?”
“Yattım onunla…”
Bu kadarını beklemiyordur. Ateş
basmıştır, yüzünün kızardığını hisseder, ışınlanıp yok olmak isteği yakar
içini. Utanç mı? Öfke mi? Mide bulantısı mı? Dudaklarını kilitleyip konuşmasını
engellemeyi başarır. Çehresinin düşmesinden ve dudak uçlarının büzülmesinden
duygularını okumak zor değildir.
“Mahkeme boşanma kararı almadan önce, yani seninle evli olduğumuz dönemde…”
diye cümlesini tamamlar Şeysa.
Çok uzun süren birkaç dakika daha sessiz diyalogla geçer. Bir an çekip
gitmeyi düşünür Kenan. Hayır, yanlış…
Şeyda’yı biraz daha anlamak zorunda olduğunu hisseder. Böyle bir şeyi neden
yaptığını anlamalıdır. Yalnızca intikam almak için bu yapılmaz. İstemediği biriyle…
“İntikam bunu açıklamaz.”
Şeyda’nın öfkeden donmuş soğuk bakışları Kenan’ın gözlerini bulur.
“Nedenmiş o?”
“Aramızda alışkanlıktan öte bir şeyin kalmadığını ikimiz de biliyoruz da
ondan. İntikam alınacak bir aşk yok ortada.” Su ister garsondan. “Bir tek şeyi
anlayabilirim… onu seviyor musun?”
“Saçmalama! Yataktan kaldırıp git buradan ve bir daha beni asla arama diye
yolladım evden…”
Kenan suskunluğunu sürdürür. “Peki Allah’ın cezası o halde neden?” diyen
bakışlarını deşifre edecek kadar tanıyordur Şeyda onu.
“Gerçekten nedenini öğrenmek istiyor musun?”
Kenan’ın gözlerindeki ateş yanmaya devam eder.
“Aramızda aşk var mı yok mu bilemem, ama benim içimin acıdığını, hele beni
aldattığını öğrendiğim zaman neler hissettiğimi tahmin edersin… Senin de
incinmeni istemem bana doğal geliyor. İlerde fikrim değişebilir ama şimdi
böyle, ben şimdiyi yaşıyorum. Bir beklentim daha var, senin de bilmen
gerekebilir…” Bardağını suyla doldurur, iki yudum içer. “Artık eski Şeyda
olmamam gerektiğini kafama kazımak istiyordum. Bana, eski Şeyda nasıl biriydi
diye sakın sorma. Senin yaptığına benzer acı sürprizleri önceden görebilecek
bir kafaya kavuşabilmem için şok tedavisi gerekiyordu. Kafamı kırılıncaya dek
taşlara vurmak gibi bir şey… Bir taşla iki kuş vurmak istemişimdir belki; hem
beni yaralayıp unutmayacağım bir şok yaratacak, hem de seni vuracak…”
Kötü geçen önemli bir sınavdan çıkan öğrenci gibi perişan bir ruh hali
içindedir Kenan. Cevabını bilmediği
sorular heyelan gibi üzerine geliyordur. Bilginin projektörlerinin
aydınlatamadığı alanlardır bunlar. Şu anda yapılacak bir şey, söylenecek söz
kalmamıştır. Şeyda’nın da bu noktaya geldiğini bakışlarındaki çırılçıplak
boşluk anlatmaktadır.
Kenan hayatı, –dayatılanı ve ezberletileni değil- bildiğini yapanların
varoluşsal gizemli seçimlerinin sonunda önlerine çıkan yolun adı diye
anlıyordur. Onun için de Şeyda ile geldikleri noktayı anlayışla karşılamalıdır.
Sessizce sandalyesini geri kaydırır Şeyda, çantasını toplar, yavaşça
doğrulur, Kenan’a kaçamak bakışlar bile atmadan arkasını dönüp kapıya doğru
yürür. Kenan’ın gözleri, eski karısının çağla yeşili bluzunu gözden kaybolana
dek izler. Hayat nehri, kafede ve boğazda hiçbir şey olmamışçasına akmayı
sürdürüyordur. Seçmek niye bu denli acılı diye geçirir içinden. Garsona hesabı
getirmesini işaret eder. Ezilmiş ruhunu bir süre boğazın poyraz altında
debelenen köpüklü kurşuni çırpıntılarında dinlendirmek ister; ancak telaşlı
kaynaşmalardan daha da yorulduğunu hisseder.
Hesabı öder ve çıkar.
-3-
Ertesi gün toplantı çıkışı Şükran’ı arar, akşam bir şeyler yemek üzere
anlaşırlar. Gece uçağıyla dönüyordur Kenan, Şükran bırakacaktır hava alanına.
Ağaçlar altında küçük bir et lokantası… Bayılır Kenan. Yemekleri beklerken
anlatır son bir buçuk yılını.
Anlamaya çalışmaz Şükran, onun için Kenan’ın yanında olmak başlı başına bir
sonuçtur, daha fazlası gereksizdir. Hoşlandığı bir şeyi yaparken nedeni, nasılı
düşünmek ona göre değildir. Aklını kurcalayıp duran ve bir türlü soramadığı
Kenan’ın hayatında birinin olup olmadığıdır. Bir seneyi aşkın nişanlılığının
sona ermesinin altında yatan gizli nedeni seslendirmese de bilir. Ona Kenan
kadar güvenememiştir. Kenan’ı düşününce aklına gelen yalnızca yanında olmaktır.
Ek bir talebinin olmadığını şaşırarak hissediyordur. Tek beklediği, Kenan’ın
anlattıkları arasında ima edilmiş bile olsa onu yanına çağırabileceği yolunda
bir ışık, öyle yorulabilecek küçük bir işarettir. Beyhude yere bekler yemeğin
sonuna dek. Bir kış güneşi kadar bile ısıtmıyordur Kenan, sormayı kendine
yediremez. Böyle şeylerin kendiliğinden akması gerektiğini düşünür. Son
yıllarda okumaya başlamıştır. Sayar okuduklarını sırasıyla, onunla tartışmaktan
garip hazlar alıyordur. Kenan öylesine kendisiyle doludur ki ondaki bu
değişikliği fark ettiğinden bile emin değildir.
Bir ara konuyu değiştirir Kenan.
“Şeyda seni öğrenmiş, beni öyle bir
payladı ki, hem de boşanmamızdan altı ay sonra…”
Şükran’ın hoşuna gider. Açık denizde güneş altında çok sıkıntılı günler,
geceler geçirmiş birinin tekne karaya yanaşırken içine düştüğü cennet
beklentilerine benzer hayaller kurar.
“Bunca yıl sonra, kimden…”
“En yakın dostum bildiğim birinden, bir de gitmiş askıntı olmuş…”
Şükran, iyi olmuş der, sevinir içinden. Gözbebeklerine de vurur ruhunun bu
incecik gülücüğü. Kendine güveni gelir,
ağzına almaya korktuğu şeyleri konuşabilecek güçte hisseder bir anda kendini.
Kenan kaçırır bu ayrıntıyı.
“Hava alanından önce bende bir kahve içer miyiz?”
Uykudan zamansız uyanmış biri gibi yumuk gözlerini Şükran’a diker Kenan.
“Yo, sağ ol!”
Tatlılardan sonra hesap isteyip kalkarlar. Yolda pek konuşmazlar. Hüzün
çökmüştür ikisine de.
Şükran dayanamaz. “Kunduz’u çok görmek istiyorum, beni istemiyorsun galiba
orada?”
Köşeye sıkışmış hisseder Kenan, ama bozuntuya vermez. “Tabii ki istiyorum,
ama yolumu çizip hazır olunca… Öylesine belirsiz ki her şey, bugün kaos yarın
güllük gülistanlık. İnsan kendi ruhunu tanıyamaz oluyor…”
Şükran’ın biraz olsun içine su serpilir. Hava alanında beklemesini istemez
Kenan. Öpüşüp ayrılırlar.
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder