Dehasıyla kendinden geçmiş zevzek İnsanlık
Charles Baudelaire (ö. 1867), “Kötülük Çiçekleri”
Başlıkta yanlışlık yok!
İsteyerek koydum…
Ben insanın hem umut hem de karamsarlıkla
-birbirini yok ettiğine inandığımız iki duyguyla- birlikte yaşayabileceğini
düşünüyorum…
Üstelik daha ileri gidiyorum:
İnsanın hem karamsar hem umutlu
yaşamayı mutlaka öğrenmesi gerektiğini, insanlığın tek çıkış yolunun bu
olduğunu sanıyorum…
∘∘∘
Umutla karamsarlığın anlamlı bir
birliktelik yaratamadığı, insan bilimlerinin fen bilimlerinden çıkardığı tuhaf
ve külliyen yanlış bir görüş…
Doğada çelişki olmaz; hayat ise
tam bir çelişki yumağıdır…
Tez - antitez... Senteze gelinceye dek hayat biter:
Çelişki içinde ölürüz...
Evrim tesadüflerle çelişkilerin
dansıdır!
Doğayı öğrenirken labaratuvara
girer oyunu basitleştirir, sonucu etkileyen değişkenleri azaltır, her birinin
sonuca etkisini ölçersin…
Elindeki doğrularla çelişmeyen ve
kestirimleri doğru çıkan iddialar, yeni doğrularındır…
∘∘∘
Bilgi oyununu bozar insan…
Yalan söyleyen…
Ve kendi türüne işkence eden tek
canlıdır.
Dünyada ondan çok kendini seven
canlıya rastlamazsınız.
Kötülükle iyilik koyun koyuna
uyurlar içinde insanın…
Üstelik hep önde yürür kötülük…
Çelişki arıyorsanız, daha büyüğü
var mıdır?
∘∘∘
Bu resimdeki karanlığı görüp
karamsar olmazsan…
Kendini ve toplumunu ‘insandan’ –kendinden
de- koruyacak önlemleri almazsan…
Nasıl umutlu olabilirsin?
∘∘∘
İklim yıkımı insanlığı uçuruma
sürüklüyor!
Büyük beyinler koro halinde, apaçık
söylüyor: böyle giderse birkaç on yıl sonra içecek suyumuz, içimize çekecek
havamız, barınacak toprağımız kalmayacak!
Budalaca umutlu insanlık buralara
geldi…
Kendimizi ve toplumu insandan koruyacak kadar karamsar olmak zorundayız…
İnsanın doğasını iyice öğrene
kadar…
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder