Dante’nin (ö. 1321)[1]
ahirete –öbür dünyaya- yolculuğu anlattığı ünlü şiiri İlahi Komedya’da
cehennemin başköşesinde yakılır sıradan insan…
Ateşin en kızgınında…
Günahların en büyüğüdür
sıradanlık…
Gerçeğe, iyiye, güzele –hayata- kayıtsızdır,
günlük çıkarını bilir…
Düşünmeyi gereksiz görür.
∘∘∘
Ortalama insan isterse
kalabalıklara karışır görünmez olur, sıradanlaşır…
İsterse içindeki insanın peşine düşer, kendini
arar…
Bu tercihe zorlandığı sapak, onun dönüm noktasıdır.
Ne kadar erken sapağa rastlarsa o
denli şanslıdır…
∘∘∘
Toplumla anlaşarak yola çıkmak
zorundadır ortalama insan…
Değişik nahiyelere serpiştirilmiş
yetenekleri buna zorlar…
Yolun başında topluma kafa
tutamazlar!
Emirlere uyarlar, güçlerini
sınarlar…
∘∘∘
Aklın elbette rolü var uyum
sağlamakta…
Ancak işi bitiren, insanın doğal
pusulasının önüne başka amaçlar koyarken rahat edip etmediğindir…
Daha iyi bir dünyaya giden bilinmedik
yollar arar insan doğası…
Arayışta şeytanın ve meleklerin birlikte
rol alması sizi şaşırtmasın!
Yön gerçeğe, iyiye, güzele
dönüktür…
∘∘∘
Sıradan insan sokağın kurallarına
uyar, doğal pusulayı kenara atar, güce –paraya- döner yüzünü…
Toplumun zokasını yemiş,
kalabalıklar içinde kaybolmuştur…
Düşünceyi elinin tersiyle iter, ezberlerini
yineleyerek yol alır; yazmayı çizmeyi gereksiz karmaşıklık yaratmak gibi görür.
İstediğiniz kadar akıllı olun artık
yolunuz uyanıklık’ın sıradanlığıdır…
∘∘∘
Zoraki amaçlarla hayatı
bastırınca, daha iyi bir dünyaya yol almanın hafifliğiyle hiç tanışamazsınız…
‘Amaç’ içinizdeki insanı öldürmüştür…
Ruhunuz kararmış, uyanıklığın karanlığında
kaybolmuşsunuzdur…
∘∘∘
Karar bize kalmış ya
kalabalıkların rap-rap’ına ayak uydurup gündelik ezber tekrarlarına razı
olacağız…
Ya da içimizdeki insanın
aydınlığını arkamıza alacağız…
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder