‘Ben Ölürsem Akşam Üstü Ölürüm’ün şairi[1]
dün şöyle yazmış:
‘Ne Yapmamalı’ başlığı altında…
Kötümserlik karakter bozukluğudur…
Kötümserliğin karşıtı iyimserlik
değil gerçekçiliktir…
Kötümserlik eylemsizliği derinleştirir…
Kısaca: Kötümser olmayın,
gerçekçi –akıllı- olun, diyor…
∘∘∘
Bir, böyle baba nasihatlerini sevdiğim şaire yakıştıramıyorum…
İki, makul bir mantıkla destekleniyorsa kötümser denen pencerenin
sahibi için gördükleri, gerçektir…
Başkası onu kötümser buluyorsa o
‘başkasının’ sorunudur…
İnsanlık listeler halinde
gerçekleri sıralamış da kötümserler ‘kara
listeden’ mi seçim yapmıştır?
∘∘∘
Şairleri besleyen insan
bilimlerindeki ve sosyal bilimlerdeki ‘gerçeklerin
alaca karanlığı’dır…
Şairin, insanların bir bölümünü
toptan gerçek dışı görmesinin mantığı,
sporda yendiğinin, kafası çalışmadığı için yenildiğini iddia eden galip tarafın
aklı gibi gündeliktir…
∘∘∘
Hayata tutunmanın gücü ile
insanların –iyimser, gerçekçi, kötümser gibi- yaşam pencerelerinin sınıflandırılması
arasında bağ kurmaya çalışmak en azından insan beynini hafife almaktır…
Dünyanın en karamsar filozofu,
yazmasam intihar ederdim diyen Cioran (ö. 1995) mı, yoksa açık -dedikçe kapanan-
toplumun dâhisi Karl Popper (ö. 1994) mi gerçekçi?
∘∘∘
Gerçek’i kötü görürseniz kötümser
bakarsınız…
İyileştirmeye uğraşır daha az
kötü dünya için çabalarsınız…
Gerçek budur!
‘Yaşam harika!’ dedikçe
çevrenizde güller açmaz!
∘∘∘
Cioran, tarih kanlı bir
maceradır, insan -kafayı değiştirmezse- kendini tüketecek diyor…
Hoş sohbet, sıcak, can bir dahi…
Popper, demokrasiyi, hoşgörüyü
(!) savunuyor, kimseyi dinlemiyor…
Kimseyle görüşmez, konuklarını
konuşturmaz, hoşgörüsüz, lanet bir dahi…
Hangisi gerçekçi, hangisi daha
eylemsiz?
Hangisinin karakteri bozuk?
∘∘∘
‘Ben Ölürsem Akşam Üstü Ölürüm’ şiirinin büyüsü…
‘Ne Yapmamalı’ yazısının nasihatleri…
Şiirin tarafındayım…
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder