Dilin gelişmesiyle hayvandan
ayrıldı… 100 bin yıl önce.
Düşündü, dünyayı algıladı,
bilinci oluştu insanın.
Canlıların, cansızların patronu
oldu…
∘∘∘
Ama kendini kaybetti…
Elinde soyut bir nükleer silaha
dönüştü düşünce;
Bulanık ruhların bilinmez hedefleri
uğruna rahatça kullanılan…
Ahlak ve etik sokakları terk
etti, fantastik hikâyelere çekildi.
∘∘∘
“Dogmatik bir varlık oldu çıktı
insan teki”[1]
Kendi varoluşunun fedaisiydi
artık…
“Güç bozmuş, mutlak güç kesin
bozulma getirmişti…”
“Dogmatik uykularından” uyanacak fırsatı olacak mıydı?
∘∘∘
Öylesine kesinliklere gark oldu,
bildiklerinden öyle emindi ki…
Hayatın kurgusunda ne yazıyorsa
tersini yapmayı gözü alıyordu.
Dağ gibi dalgalara karşı yüzmeye
vardı!
Yapı taşı doğaya kafa tutacak
denli cüretkâr…
∘∘∘
Çok meşgul, sinir sargılarını açıp kendini
nasıl okuyacağını öğrenmeye vakti yok.
Amaçları ve pek derin dogmatik
uykusu var…
Bu insanlığı aşmamız mı, yoksa
inkâr etmemiz mi gerekiyor, çıkaramıyorum!
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder