Sabahları kendi dünyama
uyanacağım.
Bahçemdeki kocamış meşeye,
altında boy veren serçe parmağım kadar yavrularına…
Deve dikenlerine, demir dikenlerine
aynı gözlerle bakacağım.
∘∘∘
Yine tüm kabahatleri, konuşanla dinleyenin dışındakiler işleyecek;
İnsanlarda kötülük, bir adım
önünde gidecek iyiliğin…
Öfkeli karamsarlar umutsuz,
rehavetten yitmiş iyimserler umutlu sanılacak yine…
∘∘∘
İnsanlar telaşla biriktirecek geleceği
düşünerek; şimdinin buharlaştığının farkına varmayacak…
Ve de çok akıllı olduklarını
sanacaklar yine…
En dürüstlerinin aşkı bile
yalansız olmayacak…
∘∘∘
Ülkelerin dostları yerine çıkarları
olduğu okullarda herkese öğretilirken, insanların dost olabileceğinden kuşku
duyulmayacak…
Yine anlaşılamayacak matematiğin
hayatın neresine yaradığı.
Şairlere boş verecek uzmanlara
koşacak yaşamı kovalayan.
∘∘∘
Yine ekmek parası olacak
derdimiz; bir de can sıkıntısını yenmek…
Dünyaya canlı gelme mucizesini kavramadan
tüketmek…
Ardından -büyüdükçe- azalan
insanlığımıza ağıt düzmek…
∘∘∘
Çene yormaktan caymayacağız, ‘daha
daha nasılsın’ sonrası, arkadaş birlikteliklerinde…
Dostluk sanacağız içinde
kaybolduğumuz boşlukları.
Bilmeyeceğiz yine, dudaklarımızdan
dökülen her kelimenin yalnızlığımızda açtığı onulmaz yaraları!
Olur olmaz şeylere yoracağız ruhumuzdaki
baş edemediğimiz ağrıları…
∘∘∘
Bunlar değişmeyecek biliyorum,
dünya yine bildiği gibi dönecek.
Ama ben, ben değişeceğim…
Yeni bir akılla yeni bir göz
edineceğim…
Hayatı belinden sıkıca kavrayacak değişmezlerin altüst olduğunu göreceğim.
∘∘∘
Gözünü kapayınca dünyanın karardığını
düşünmek gibi değil;
Orman yangınında rüzgârın ters
yönünde koşmak gibi
Bir yıl diliyorum…
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder