Ama sen gel de anlat bana!
Dinlemem; bildiğimden caymam…
Bırakmam rehavetini zamanın
belirsizliklerinin, anlayışsızlıklarının…
∘∘∘
Alışkanlıklarım korkularımın
ateşinde demlendi;
Endişelerimin imbiğinden çektiğim
hüzündür
Yaşam peteğimi dolduran bal!
∘∘∘
Hayattan neden korkuyorum, deli
miyim ben…
Aslında ben zamanım…
Ama çabalama boşuna, kolay girmez
kafama, İstediğim an çekip gideceğim oyunu, mecburi hizmete döndürmemin nedeni.
∘∘∘
Ölüm dersen benimle ilgili nesi
var ki?
Acısı dağlasa bile ancak
başkaları ölüyor;
Ölümüm olsa olsa, başkalarıyla
ilgili bir mesele gibi görünüyor…
∘∘∘
Aslında hayat benim, ben…
Ama hiç kafanı yorma
anlatamazsın; yaşam deyince niçin hep başkalarına baktığımı…
Şairleri bırakıp şarlatan
uzmanlara koştuğumu…
∘∘∘
Dünya, zaman, hayat; şimdi,
geçmiş, gelecek, hepsi benim…
Ama, işte benim taş kafam:
hepsini elimin tersiyle bir kenara iterim.
Boşuna kafanı takma neşen
kaçmasın; eğer öğreneceksem, günün birinde şiirlerden, yalnızca kendi
gayretimle öğreneceğim…
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder