On yıl önceydi, İş Yönetimi’nin –Business
Management- biricik saygın yöntemini Türkiye’de tanıtmaya başladım:
Theory of Constraint, TOC –Kısıtlar
Teorisi…
Sistemi tasarlayan, yüksek egolu,
Musevi bir fizik doktoruydu: Eliyahu Goldratt (ö. 1911).
∘∘∘
Bir çeviri kitap yayımladım, iki de
kitap yazdım.
TOC dışında iş yönetimi diye
öğretilenlerin tümü ustaların (CEO) hikâyeleri ve guruların metafizik
masallarından oluşur:
Söylenilenleri yapınca sonuç
almanız –hâlâ- şansa bağlıdır; aynı şeyleri yapanların yüzde 99’u batar, 1’i
kazanır…
Kazanan kahraman olur, hikâyeleri
üniversitelerde ezberletilir…
Batanlar unutulur; kimse
mezarlıkları dikkate almaz!
Doğru zamanda doğru
yerde değillerdi, der geçerler!
Metafizik böyledir, her şeyi bilir görünürsün, ama
sonuçlar seni yaralamaz -bağlamaz!
∘∘∘
TOC farklıdır; uygular sonuç
alırsın…
İşe bakın ki, 80’lerde
çıkmış olmasına karşın uygulaması yüzde 1’i aşmamıştır dünyada; bunun bile
iyimser tahmin olduğunu sanıyorum…
Neden?
Kâr diye kâr olan patronlar neden
ilgilenmez?
Goldratt, bu soruya ayırdığı
zamanı, işin kendisine ayıramadığını yana yıkıla anlatmıştır:
Bulabildiği yanıt kısa ve özdür: ‘Öğrenilmiş çaresizlik’ (ÖÇ)…
∘∘∘
Alın üniversitenin doktora
öğrencilerinden bir grubu; biri –gerçek denek- dışında diğerleri casus olsun.
Birbirlerinin cevaplarını görerek
yanıtlayacakları basit bir soru sorun: A çubuğu, B, C ve D’den uzun mu kısa mı?
A’nın daha uzun olduğu açıktır…
Casusların hepsi kısa derse, okulun yüksek egolu öğrencilerinden
seçilen deneklerimizin yüzde 70’i de kısa diyecektir…
∘∘∘
Uzun olduğunu görürler, yine de
kısa derler profesör adayı öğrenciler!
Yanlışı bile bile uyguluyorlardır;
çaresizliktir bu.
Kurtuluş var mıdır, öğrenilmiş
çaresizlikten?
∘∘∘
(Devamı gelecek)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder