Anne Baba ve Çocuklar

Anne ve babanın çocuklarını hatadan sakınması…

Doğru mudur?

İyi midir?

Kimin için?

∘∘∘

İster doğru olsun ister yanlış, iyidir kötüdür, anne ve babanın umurunda olmaz…

Ne yapar eder, bildikleri yanlışlardan çocuklarını korumak isterler!

Ne kadar doğru olursa olsun karşı mantığı duymak istemezler!

Otomatik pilota bağlanmışlardır…

Yaşama duygusunun ayakta kalma raylarında gözü kapalı yol alan vahşi pilota...  

∘∘∘

"Ben çok hata yaptım," dedi adam, "çocuğumun hata yapmasını istemiyorum!"

Şeytanın avukatı rolünü oynamanın tam zamanıydı:

“Siz, ‘siz’ olmaktan mutlu musunuz?” diye sordum.

“Evet mutluyum.” Dedi. Kendine güveni vücudundan okunuyordu.

“Şimdi düşünün,” diye karşıladım, “hatalarınız olmasaydı ‘siz’ olabilir miydiniz?

Adam durdu…

Zaman kazanmaya çalıştığı belli oluyordu.

∘∘∘

O sırada telefonu çaldı adamın, rahatlamıştı, düşünmek için bir fırsat çıkmıştı….

Telefonu açarken eğildi, alçak sesle “kızım “ dedi, ”müdüre öğrenci taleplerini bildirecek öğrenci grubuna katılmak istiyordu, biz istememiştik… ”

Kısa bir görüşmeden sonra telefonu kapadı. Oldukça rahatlamıştı ancak hâlâ tetirginliği belli oluyordu.

“Dediğinizi yaptım… artık kişiliksiz bir kızınız var, diye sitem edip kapattı…” dedi.

∘∘∘

Sorumu üstelemedim.

Cevabını kızından almıştım…

Çocukların hesapsız –amaçsız- doğru ve iyiye –hayata- yürüyen coşkun dünyasının,  yetişkinlerin hesaplı kitaplı, amaçlı dünyasıyla anlaşması kolay olmuyordu…

∘∘∘