Neysek oyuz!
Düşünen canlı; canlıların en
akıllısı…
Aklını silah gibi kullanan;
Savaşı kutsayan…
∘∘∘
Havayı, suyu, ateşi, toprağı al… Nefret ve
sevgiyle karıştır…
Al sana insan…
Duygularını dinle…
Her işinde onu dinliyorsun,
burada da ona kulak ver…
Neyini abartıyorsun…
∘∘∘
Peki neden büyütüyoruz insanı?
Birbirimizin gazına geliyoruz…
Giriyoruz çıkmaza…
Kötüye göre hazırlık yapsak da,
iyi çıkarsa sürpriz olsa, işin cabası diye sevinsek…
Doğru olmaz mı?
∘∘∘
Beklenti düş kırıklığıdır…
Kimden ne beklesen abartırsın
umduklarını.
Kafandaki insan aslına uymaz;
içinde gezdirdiğin nefesi bir türlü gerçeğe uygun çizemez, yamultursun…
Duygularını izlersin gözlerin
kapalı…
∘∘∘
Hayatın mantığı yok duygusu
vardır; bilimle karıştırma!
Ancak böyle yaparsan hesabını
rahat edersin.
Bir türlü kabul edemediğin, kabul
etmek istemediğin şeye boyun eğecek ve kimseden bir şey beklememeyi öğreneceksin…
Ya şimdi…
Ya da son nefesini verirken…
Yalnızlığını gönülden
sahipleneceksin…
Ya şimdi ya da son nefesini
verirken…
∘∘∘
Öğretilene boyun eğme, lanetin
değil kutsalın o, kendin...
Konuşmadan çok, düşünce…
Bilgiden çok bilgelik…
Yaşayarak ve bakarak anlamayı
öğrenmektir bilgelik…
İnsanı, hayvanı, ağacı, taşı tanıyan; bilmeyen...
∘∘∘
Boş lafla eğlenirsen, hayal kırıklığıdır hayatının rengi…
Yoksa anlatacak lafın kalmaz
boğulursun sıkıntıdan…
Abarttığını anlarsın insanı; inancın
da zayıflamıştır insanlığa…
Yalnızlık kalır elinde;
Donanım ister, hazırlık ister ama
yalnızlık…
Var mısın?
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder