Doğru, gerçektir…
İyidir…
Güzeldir.
Gerçeğin, iyinin, güzelin
kendisidir.
∘∘∘
Yaşamanın önüne başka amaç
koyarsanız, kafanızda buharlaşır doğru, dağların ardına sığınır.
En kaprisli sevgilidir yaşam,
hiçbir rakibe tahammül edemez!
‘Doğru’sunu kaybetmiş kafayı cinleri,
büyüleri, heyecanları terk eder.
Ağacın yeşili, dağların yücesi, aşkın
kör eden baygın perdesi, denizin sesi, köpeğin bakışı onun için yoktur!
∘∘∘
Hepsinin yerini doğru ata oynamak
almıştır.
İspanyol şair Lorca’nın (ö. 1936)
‘duende’sini –iyileşmeyeceğini sandığınız yaraların kapanması, acılarının geçmesi ve yerini gönülden gelen
becerilere bırakması- kaybetmiş,
Hollandalı düşünür Spinoza’nın
(ö. 1677) ‘conatus’u –insanı yaşama bağlayan olumlu heyecanın özü- onun için
sönmüş,
Güç, korsan gözlüğü gibi
güzellikleri gören gözünü kapatmıştır.
Doğru at, doğruyu kovmuş geride
içimizdeki vahşet kalmıştır.
∘∘∘
Sürekli doğru ata oynamaya çalışmak
insanı lanetliler kulübüne ışınlar.
İçinizde iyiliğin bir adım önünde
olan kötülük alır başını gider, ‘sade kötülük’ ufuklarına doğru hızla yol
alırsınız,
Ama güç’ün sarhoşluğu içinde ayırt
edemezsiniz…
∘∘∘
Boyuna doğru ata oynamanın bedeli
vardır,
Ödersiniz:
Lanetliler gemisinde yaşarsınız!
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder