Bu soruya kaç kişi hemen cevap
verebilir, bilmiyorum…
Önce sevgiliniz var mı ona
bakacaksınız…
Varsa, dostunuz mu değil mi,
ardından gelecek!
∘∘∘
Belki de doğru soru şu:
Sevgiliyle dost olmasak olmaz mı?
Arkadaşlık yeterli değil mi?
∘∘∘
Bence yeterli…
İnsan hayatla bile dost
kalamıyor, neden sevgiliyle dost olmak zorunda olsun ki?
Hayatla dost olamadığınız için,
kendinizi bulduğunuz uğraşlar arıyorsunuz…
Bu uğraşları paylaşabildiğiniz
kişiler ise dostunuz oluyor…
∘∘∘
Kendinizle barışıksanız hayatla
uzlaşmışsınız demektir…
Artık sizin arkadaşlarınız vardır…
Hayatınıza dost yabancıdır…
Ne eşiniz, ne sevgiliniz dosttur…
Zaten dostun ne demek olduğunu da
bilmezsiniz…
İsteseniz bile öğrenemezsiniz!
∘∘∘
Kendinizle didişip duruyorsanız
duygusal haritanızda ‘dost’ yer bulur…
Zamanla uzlaşamayınca ne yapılır?
Zamanı size unutturacak ‘iş’ edinmeye çalışırsınız…
Becerebilirseniz ‘dostunuz’
arkadan gelir…
Zamana kafa tutma ihtiyacı
olmayanlar, hüzne olduğu gibi dosta da yabancıdır…
∘∘∘
Sevgili birlikte yaşamak içindir…
Bu yük yeterince ağır değil
mi, üstüne bir de dostluk bindirmek çok istemek olmuyor mu?
Herkesin ayrı dostları olsa
taraflar için yaşam daha renkli olmaz mı?
Biraz ileriye gitmeye bile cüret
ediyorum:
Sevgiliden dostluk beklemek,
ortak yaşamı aşamayacağı tepelere sürmek gibi duruyor bana…
∘∘∘
