Kendi
türünü yok edeceğin uçuruma doğru güle oynaya budalaca yürümedir insan çıkmazı…
∘∘∘
Ümitsiz
bir vakadır diyen saygın düşünürler var insana:
Elini
nereye atsa kurutur, büyük buluşlarıyla kendi başına bela olur…
Elektrik
üreteceğim diye çocuklarının ciğerlerine kömür tozu doldurur…
Otomobille
gezeceğim diye şehirlerini girilmez eder, dünyayı külhana çevirir, ormanlarını yakar…
Para
para diye diye içeceği suyu zehirler...
∘∘∘
Yanlış
mıdır bunlar, doğrudur; hem de bal gibi doğrudur.
∘∘∘
İnsan
–güya- düşünür düşünmesine, ama adımını tutkularıyla atar…
Düşünmesi
hem işine yarar, hem kendini vurur…
Kaldı
ki düşünce, gündelik hayatta pek geçmez.
Geçerli
biricik mantık bilimin mantığıdır; onu da gündelik hayatta kullanamazsın…
Zekâ
elbette avantajdır, ama çoklukla kumardır hayat; akıldan çok cesaretle oynanan…
∘∘∘
Düşünce,
imrenerek çevresinde gezindiğin köşk; anahtarın –mantık- yoksa içine girip
keyif çatamazsın.
Henüz
gündelik hayatta rahatça kullanabileceğin bir mantık icat edilmedi.
Aristo
mantığı, diyalektik mantık, tüme varım –istatistiğin mantığı-, tümden gelim –bilimin
mantığı-…
Bunların
hiçbiri doğru dürüst çalışmaz gündelik hayatta…
Bir
adım atarsın, kafan kırılmadıysa bir adım daha atarsın… O da az çok zekâ
kırıntılarına sahipsen…
Kafa
göz yara bere ilerlersin; karşıya geçersen seni kahraman ilan ederler…
Yolda
kalırsan mezarlıkları süslersin…
∘∘∘
İnsan
çıkmazıdır bu!
Çıkılır
mı buradan, birlikte karar vereceğiz…
Bütün
yazılanlar, bütün çizilenler, bütün söylenenler bu sapağı dönmek için değil mi?
Hayatta
anlam mı arıyorsun?
Al
sana amaç, al sana anlam, al sana macera, al sana bilmece…
Hem
kendini, hem insanı, hem de insanlığı kurtar bu açmazdan…
∘∘∘
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder