Çürüme Ustalık Yetersizliğinden Geliyor

Yalnız başına yaşamak zor neredeyse imkânsız,  

Toplumla yaşamak hiçbir zaman ideal çözüm olmadı bundan sonra da olmayacak…

Bitmeyen bir çözümsüzlük var, hangi bilgiyle nasıl aşacaksın?

∘∘∘

Bekârlık zor zanaat,

Evlilik hiçbir zaman ideal bir çözüm olmadı bundan sonra da olmayacak…

Bitmeyen bir çözümsüzlük var, hangi bilgiyle nasıl aşacaksın?

∘∘∘

Gündelik hayatta var olmak (para kazanmak) zorundasın;

Tek başına yapmak zor,

Başkalarıyla birlikte kurumsal yapılarda işi halletmek durumundasın; iyi kurummuş, kötü kurummuş bunlar işin fantezisi, kurumsal yapılar hiçbir zaman ideal yapılar olmadı bundan sonra da olmayacak.

Bitmeyen bir çözümsüzlük var, hangi bilgiyle nasıl aşacaksın?

∘∘∘

Gündelik hayatın bilindik, sınırlı dünyalarında gereksinimlerinin peşinden koşarak ömür tüketmek zor,

Teorinin –kuramın- sonsuzluğunda, romanın şiirin özel dünyalarında ( başkalarının kurguladığı dünyalarda) sürekli nefes alıp vermek de elbette çözüm değil…

Bitmeyen bir çözümsüzlük var, hangi bilgiyle nasıl aşacaksın?

∘∘∘

Sosyalleşme toplantılarında can sıkıntını eğlemek isterken “seni gördüm daha iyi oldum!” sığlıklarına nasıl alışacaksın; zor;

Oda müziği derinliğinde gerçek sevinç katkıları alabildiğin –ve elbette verebildiğin- 3’lü 4’lü toplantıları nasıl ayarlayacaksın?

Kolay baş edilmeyecek bir çözümsüzlük yatıyor…

∘∘∘

Daha kimbilir ne çözümsüzlükleri yuta yuta geldik bu günlere.

Üst üste bine bine çürütüyor insanları bu çözümsüzlük zinciri, toptan bir çürüme sarıyor gezegenimizin sakinlerini.

Ekşimiş karpuzlardaki gibi göbekten çevreye yayılıyor çürüme…

∘∘∘

İklim felaketi mi?

Kömür santralları insanı ve toprağı kanser mi yapıyor?

Altın madencileri, günümüzün en değerli madenlerini -SU ve TOPRAĞI- yok edip bizi çölde yaşamaya mı mahkum ediyor?

Çürümeden baş alamadığımızdan ilgilenmeye zaman kalmıyor.

∘∘∘

İçindeki ustalığı kımıldatamayan insan çürüyor.

Ustalığının sarmalamadığı zoraki işlerini paraya çevirme çabaları içten içe bitiriyor modern insanı.

Doyum veren becerisini, bırakın uygulamayı, aramayı bile gündemine almayan, düz, sıradan, kendini profesyonel diye yaftalayarak günü ve görünüşü –zevahiri-  kurtarmaya çalışan gariban modernleriz.

∘∘∘